Wat een finale. Misschien wel het mooiste, zeker het meest enerverende, competitieduel dat ik ooit heb meegemaakt.
We hadden ons ingesteld op zware wedstrijden. Zware wedstrijden die gewonnen moesten worden en zware wedstrijden die niet verloren mochten worden.
Het werd zwaarder, veel zwaarder, dan we ooit hadden kunnen vermoeden.
Lang, tergend lang, was er die achterstand. Die achterstand die maar niet weggewerkt kon worden. Sterker nog, niemand van DES kon vandaag winnen. De standen op de borden waren allemaal hooguit remise.
Tot het moment dat Henk op niet alledaagse wijze won (we komen hier nog op terug) was de stemming aan onze zijde bar slecht. Verschillende spelers, waaronder ikzelf, hadden de moed al bijna opgegeven.
Henk forceerde de draai in de wedstrijd. De anderen, stuk voor stuk ook fantastisch presterend, konden het afmaken.
’s Avonds was er dat feest, een feest zonder einde, een feest zo geweldig dat ik het nooit zal vergeten.
Wat was Jaap Heij subliem deze avond! Tussen al het gejubel, het geschreeuw, de muziek, het kampioensbuffet en de overvloedige drank door greep hij de microfoon en sprak ons toe. Jammer dat zijn woorden niet zijn opgenomen, want Jaap was ongenaakbaar, de initiator, inspirator en stuurman van de vereniging, met recht onze voorzitter.
Woorden over DES – Door Eendracht Sterk – :
“1500 rating, 1600 rating, 1700 rating, het maakt niet uit, Door Eendracht Sterk overwint alles.”
Woorden over DES1 en DES2, beiden kampioen tijdens het 50 jarig jubileum van de club, wat was Jaap trots.
Woorden over de kerngezonde club met heel veel jeugd.
Woorden over de mega-gezellige sfeer. Er wordt geen euro betaald. Er zitten geen spelers tussen die alleen voor de centjes komen.
De heerlijke woordenstroom van Jaap was onstuitbaar, maar ik kan niet alles reproduceren, kan het ook niet zo mooi zeggen.
Jaap, je was geweldig!!! Wat een onvergetelijk feest heb je (samen met de overige Heijtjes en anderen die ik natuurlijk weer ernstig tekort doe) ons gegeven.
We keren terug naar de bloedstollende thriller: Het stond dus al 1-1 door de prestatie van Daniël in de vooruitgespeelde wedstrijd tegen Thijssen. Op het moment dat deze uitslag werd neergezet kon nog niemand vermoeden dat de lijn van “het tegenhouden van een grootmeester” door DES zo consequent zou worden doorgetrokken dat er uiteindelijk geen één(!!!) zou weten te winnen.
De “echte” wedstrijd start na zo’n drie uur spelen met een deceptie. Matthias, goed spelend en steeds een prima positie bezittend, gaat te ver in zijn ijver om te winnen, verrekend zich ook nog, wat tegenstander Schaafsma in staat stelt om een direct beslissende combinatie te nemen… 0-2.
Dit komt knalhard aan bij de overgebleven 8 Lunterse spelers. Toch laten die zich niet (helemaal) uit het veld slaan. Zij rechten de rug en doen er nog een schepje bovenop.
Arjen is de eerste die hierna klaar is. Probleemloze remise tegen Van der Zee. Wel verwacht, maar je moet het toch nog even doen. Dan neemt Hermen een zetje met doorbraak tegen Beking. Dit ziet er heel kansrijk uit.. Bijna op hetzelfde moment horen we tot onze ontzetting Henk remise aanbieden tegen Leeflang. Dat kan niet veel goeds betekenen… We komen hier later op terug. Leeflang weigert overigens en speelt door voor de winst. (Later begrijpen we uit de diverse media dat Leeflang op het moment van het remiseaanbod dacht dat Beking wel eens zou kunnen gaan verliezen.)
De wedstrijd gaat verder. Evert en Richard komen kort na elkaar remise overeen met hun tegenstanders. Beiden hebben minder gestaan, beiden zijn overeind gebleven. Dan krijgt DES de volgende tik te verwerken. Hermen heeft zijn kansrijke stelling niet kunnen verzilveren. Beking heeft zijn schijven, na het zetje waar hij ingelopen is, nog dermate gunstig staan dat winst (in tijdnood) niet even gauw te vinden is.
De tijdcontroles zijn geweest. De tussenstand is 5-7 voor Apeldoorn. Marcel gaat het houden tegen Presman, Erwin heeft stevig nadeel, maar we vertrouwen op zijn rekenkracht, Aldert heeft een licht voordelig eindspel bereikt, het lijkt te weinig om aan winst te denken. Bij Henk ga ik maar niet kijken. Maar hopen dat hij er nog een puntje uitwringt.
Ik loop maar eens naar de aangrenzende hal. De hal met de biertap. Sommigen staan al met een biertje in de hand. Niemand is zeker. Ook de Apeldoorners niet. Jaap Heij betreurt de remise van Hermen. “We kwamen binnen en dachten: Hermen gaat achter elkaar winnen. Jammer dat dat niet gelukt is.” Maar Jaap blijft ook optimistisch. “Even wachten tot het zes uur is. Aldert kan nog winnen. En Henk staat ook goed.” Jaap krijgt steun van een andere DES-supporter die ook meent dat Henk nu goed staat.
Ik neem me voor om even te gaan kijken in de speelzaal, maar voordat ik kan gaan, komt Jan Heij binnenstormen die het uitschreeuwt: “Henk heeft gewonnen!!! Yes!!! Yes!!! Yeeeeeees!!!!!” De stemming slaat om. Blije gezichten. Waarschijnlijk gaat het dan toch gebeuren. Maar niemand is nog zeker.
Henk komt binnen in juichstemming. Hij heeft een kunstje geflikt. Uitgebreide felicitaties. De biertap begint beter te draaien. Mensen nemen al een voorschot op de goede afloop.
Ik wandel terug naar de speelzaal. Hier heerst een oorverdovende stilte. Het wachten duurt lang, erg lang. Nog altijd is de uitkomst niet zeker.
De wedstrijd van Aldert is geëindigd in remise. Goed gespeeld, voordeel gekregen, heeft DES mede overeind gehouden. Het wordt later en later. De tweede tijdcontrole nadert. Er zijn mensen die het al bijna zeker weten, maar niemand weet het nog helemaal zeker.
Dan gebeurt het. Eerst Presman en even later Boom geven remise. De ontlading die volgt is moeilijk te beschrijven. De opgekropte spanning en frustratie van de hele dag. De ongelooflijke blijdschap van het moment. Het komt er nu allemaal uit.
Spelers en supporters schreeuwen het uit, vliegen elkaar om de hals, dansen, springen, zingen. Er gebeurt nog veel meer. Het is allemaal niet meer bij te houden. Dit laatste geldt ook voor de biertap die in recordtijd leeg getrokken wordt.
We moeten terug naar het moment van Henk:
Natuurlijk heeft Henk gezien dat het in zijn wedstrijd, objectief beschouwd, niet meer te winnen was. Dat het zelfs nog erger kon worden…
Om op zo’n moment een tactisch remiseaanbod te durven plaatsen is maar weinigen gegeven. Het risico is immers aanwezig dat de tegenstander juist door het remiseaanbod op het idee komt dat hij wel eens gewonnen zou kunnen staan. En dat je dus gewoon verliest.
Maar het remiseaanbod kan ook een andere uitwerking hebben. De tegenstander komt op het idee dat hij wel eens gewonnen zou kunnen staan. Maar kan deze winst niet vinden.
Dit laatste is wat er nu gebeurt. Leeflang kan de winst niet vinden, de rekencapaciteit in zijn hoofd is verminderd door het remiseaanbod (“Ik heb het niet aangenomen, nu moet ik winnen. Zal Henk zodadelijk nog ja zeggen als ik remise aanbied? Waarschijnlijk niet meer. Had ik het maar aangenomen.” Enz. enz.) Als dit in je hoofd blijft ronddraaien wordt het afleveren van goede zetten moeilijker.
Dit is waar Henk op gegokt heeft. Het was zijn laatste kans. Het was onze laatste kans.
Er wordt nu geroepen dat Henk geluk heeft gehad. Ik zie dat toch anders.
Als een topvoetballer een allesbeslissende strafschop moet nemen, constateert dat de keeper wat klein van stuk is, besluit de bal er hoog in te jassen, ziet dat de bal er via de onderkant lat en het achterwerk van de keeper ingaat, is dat dan geluk?
Als een topcoureur, slecht in de wedstrijd zittend, vlak voor de pitsstop ziet dat er een donkere wolk boven het circuit hangt, besluit om er regenbanden onder te laten gooien, merkt dat het, op het moment dat hij gas geeft, begint te hozen, juicht op het moment dat hij winnend over de eindstreep gaat, is dat dan geluk?
Als een topspeler tijdens een pokerwedstrijd met een hand vol baggerkaarten besluit om te bluffen, ziet dat de tegenstanders het niet aandurven, tot zijn blijdschap vaststelt dat hij de inzet wint, is dat dan geluk
Ik vind het “moment van Henk” geen geluk. Integendeel, ik vind het met afstand het meest briljante tactische hoogstandje wat ik ooit van hem gezien heb. En met de timing is ook al weinig mis.
Ik heb veel trucs van Henk gezien. Ik heb gezien hoe Henk toernooien in Frankrijk en België won, die menselijkerwijs gesproken niet meer te winnen waren. Op alle denkbare en ondenkbare manieren werden tegenstanders verslagen. Om uiteindelijk in de slotronde, tot ontzetting van de concurrentie, het laatste stukje van de onoverbrugbaar geachte achterstand weg te poetsen.
Henk is een echte winnaar. Henk ziet mogelijkheden waar de mogelijkheden voor anderen ophouden. Het heeft iets magisch, iets bovennatuurlijks. Het zijn bijzondere gaven, zeldzaam en tegelijk intrigerend.
Ik ben dankbaar dat ik deze bijzondere “gebeurtenis” in Apeldoorn van dichtbij heb kunnen meemaken.
En weer terug naar de ontlading:
Na enigszins bedaard te zijn loop ik naar buiten om het thuisfront telefonisch op de hoogt te stellen van ons kampioenschap.
Na het telefoontje hoor ik zachte echo’s van gejuich van heel ver weg. Ik kijk omhoog. Er hangt een wolk boven de speellocatie. Zou daar de engel zijn die wij vandaag boven onze borden hadden? Plotseling weet ik het: het is ons aller Jan Crum sr. die ik hoor. Jan heeft alles gezien en deelt in onze vreugde. Ik meen nu ook te verstaan wat hij jubelt: “Henkie, Henkie, Henkie, Henkie, Henkieieieieieie!!!!!!
Volmaakt gelukkig begeef ik me weer in het feestgedruis.
28-02-2009
RICHARD COUSIJNSEN
Hoi Richard,
ik kijk nu aluit na het kampioensboek van D.E.S. 1-2
Echt klasse wat jij allemaal op papier zet.
ja het is een erg mooi stuk(je)
mijn complimenten
hoi richard
mijn complimenten voor je geweldig mooie en ontroerende verhaal.
daar doet niemand je in na.
in een woord geweldig.
wilma